” Henüz insanlar ve hayvanlar yoktu, kuşlar, balıklar, yengeçler, ağaçlar, taşlar da yoktu; ne mağaralar vardı ne de dağ geçitleri, ne bitkiler ne de ormanlar. Sadece gökyüzü vardı. Yeryüzünün çehresi görünmüyordu ve sadece sakin deniz tüm enginliğiyle gökyüzünün altında uzanıyordu….
“ İnsanlığın ilkel çağlarında, Titicaca Gölü’ndeki Güneş adasına , Güneş gibi parlayan Altın bir kuş indi. Bu kuşun karnından bir kadın çıktı. Bu kadın öbür kadınlara çok benziyordu. Yalnız başı konik biçimde, kulakları uzun, elleri dört parmaklı ve parmakları ince…
Kutsal Ses peşindeki yolculuğum şekil değiştirmeye başlamıştı, iç dünyama yönelmeye başladım ve gerçekte kim olduğumu keşfetmek istiyordum. Yalnız yolculuk etmek kendimle yüzleşmekti ve aynı zamanda hayatın mucizelerine tanık olmak. Yalnız kadın gezgin olmaktan korkuyormuydum? Hayır, korkmuyordum ayrıca Asya’yı tek başına…