“ İnsanlığın ilkel çağlarında, Titicaca Gölü’ndeki Güneş adasına , Güneş gibi parlayan Altın bir kuş indi. Bu kuşun karnından bir kadın çıktı. Bu kadın öbür kadınlara çok benziyordu. Yalnız başı konik biçimde, kulakları uzun, elleri dört parmaklı ve parmakları ince…
KİM KİME ? DUM DUMA Der demez çift başlı dev yılan, “Ben, Sen’ im ” diye, kıvrım kıvrım yükselmiş Ulu Ağacın dev gövdesinde. Hışır hışır yukarı doğru tırmanırken ağacın dalları açılmış tıpkı…
Bir an varmış bir an yokmuş…Havva ile Adem düştüklerinde cennetten alem çarkının içine , çimenlerin üzerinde kalan ısırılmış elma kıpırdamaya başlamış. Tıkır tıkır sesler gelmiş koçanının dip köşelerinden, elmanın sapı yükselmiş , pıt diye yere düşüvermiş aniden. Sapın deliğinde…
Havva ile Adem, düşmüşler bir an Şeytan’ın tongasına, yasak elmayı yedikleri gibi cennetten kovuluvermişler.Düşmüşler birden sarmal-kozmik bir tünelin içine sesler olmuşlar melodilere bürünmüşler, şekiller olmuş renklere dönüşmüşler.Dönerek aşağı düşerlerken unutmuşlar giderek cennette geçirdikleri ahenkli günleri, belekleri silinmiş zihinlerinden.Tüylerinin yerini almaya…